‘Ondernemer op slippers’ las ik ergens op een website en ik vond het direct een briljante uitdrukking, eigenlijk slaat het behoorlijk op mij. Vanaf het moment dat ik half juni 2019 ineens geen ‘normaal’ werk meer had heb ik maandenlang in korte broek en op slippers gelopen, de laatste weken is dat weer zo.
Die korte broek en die badslippers maken dat ik me lekkerder voel, omdat ik me de hele dag bewust ben van het feit dat het ‘moeten’ vrijwel niet meer bestaat. Ik word niet langer door klanten en personeel richtingen opgeduwd die ik die dag niet van plan was te gaan. Gekscherend zei ik altijd, “fijn hè, ondernemer zijn, dan kun je je eigen tijd indelen”, als we weer eens om 10 uur ‘s avonds van kantoor vertrokken. Gelukkig is dat nu allemaal verleden tijd.
Toen ik uit militaire dienst kwam ben ik bij verschillende installatiebedrijven in dienst geweest, daarna heb ik als loodgieter / cv-monteur in het bedrijf van mijn vader gewerkt en vanaf 1997 hebben Madeleine en ik vrijwel altijd 7 dagen in de week gewerkt, 5 lange dagen en in de weekenden nog wat dingen om af te maken. Nog steeds betrappen we ons er op dat we geneigd zijn 7 dagen per week iets aan te pakken, maar we bepalen zelf wanneer we starten en stoppen en de wetenschap dat we morgen ook tijd hebben is behoorlijk relaxed.
Ik werk regelmatig als consultant bij een installatiebedrijf, eigenlijk bestaan mijn taken alleen uit het inrichten van de software en het verder zoveel mogelijk automatiseren van de bedrijfsprocessen. Terwijl ik letterlijk urenlang kan doorwerken zonder ook maar één keer te worden gestoord door een telefoontje, een klant of een medewerker zie ik op 3 meter afstand mijn oude leven. De eigenaar die werkelijk geen kwartier ongestoord iets kan uitwerken omdat er weer iets gebeurt dat zijn aandacht nodig heeft. Daar op kantoor krijg ik meerdere malen per dag de bevestiging dat we de juiste keuze hebben gemaakt om te stoppen met ons eigen installatiebedrijf.
De Corona-crisis heeft ons gezin niet zoveel veranderingen gebracht, we hebben gelukkig geen zieken in de kennissenkring en Jesse kreeg in het begin de sleutel van zijn huis dus we hebben heel veel geklust. Daarna hebben we een background make-over van een van de escape rooms gedaan. De enige kamer (het eerste spel) dat nog niet volledig geautomatiseerd was hebben we nu ook aangepakt. Uiterlijk vrijwel onzichtbaar maar voor ons een enorm verschil.
Zakelijk is deze crisis natuurlijk wel een grote ramp, de escape rooms zijn vanaf het begin van de week weer open maar de boekingen kwamen begin van de week slechts sporadisch binnen, vanaf vandaag lijkt het iets beter te gaan. In de krant staan berichten van horeca-ondernemers die teleurgesteld zijn in het de aantallen bezoekers, kennelijk voelt het voor de meeste mensen een soort ‘eng’ om ineens weer het gewone leven te starten.
Ons andere idee, de verhuur van massagestoelen op split profit basis werkt voorlopig ook niet, niemand wil in een stoel zitten waar kort ervoor iemand anders in gezeten heeft. Concreet houdt dit in dat we nu 8 luxe massagestoelen in een bedrijfshal hebben staan die maar niet te verhuren is… ondernemers hebben momenteel geen enkele behoefte om risico’s te nemen dus verhuizen is geen logische stap.
Er komt dus vanaf half maart letterlijk geen cent binnen, de steunmaatregelen van de overheid zijn zodanig ingericht dat werknemers 100% krijgen doorbetaald en alleen zelfstandigen die geluk hebben recht hebben op een uitkering op bijstandsniveau. Als ik dan, om de titel van mijn blog-pagina nog even actief te gebruiken, ergens Helemaal Klaar mee ben is het wel met het onderscheid dat het kabinet maakt tussen werknemers en werkgevers in een tijd dat de economie een nekslag krijgt.
Recent Comments