Ineens is het 2020! Eigenlijk is het gewoon bizar hoe snel zeker de tweede helft van dit jaar is omgevlogen. Begin 2019 waren we flink aan het tobben, door personeelsgebrek werd het werken in/bij het loodgietersbedrijf steeds vervelender. We konden niet meer aan de wensen van de klanten voldoen, moesten ontzettend vaak ‘nee’ verkopen en klanten teleurstellen door afspraken af te bellen of geen monteurs vrij te kunnen maken om hen te helpen.
Naast het feit dat dit heel vervelend werken is hadden we ook nog eens te maken met het feit dat het bedrijf ons elke dag geld koste, werkelijk een krankzinnige situatie. We hadden te weinig monteurs om de omzet te realiseren die we minimaal nodig hadden. Dit was natuurlijk al langer aan de gang maar op een vreemde manier voelde het bedrijf een soort veilig waardoor we maar bleven doortobben. Madeleine en ik liepen immers beiden al zo’n 35 jaar dagelijks een loodgietersbedrijf in.
Na een paar tegenslagen in de laatste weken en een opmerking thuis dat ik steken in mijn borst voelde hebben we begin juni besloten het faillissement aan te vragen. We hadden inmiddels zo’n grote betalingsachterstand aan voornamelijk onze eigen holding dat we wel begrepen dat we dit onmogelijk zouden kunnen inlopen omdat we nou eenmaal te weinig omzet maakten. Er zijn gewoon geen goede loodgieters te krijgen, die hebben namelijk allemaal al werk…
Het gevoel was heel dubbel, het bedrijf bestond precies 50 jaar, mijn vader had het opgericht, we vinden de branche heel leuk, maar het feit dat we leefden van de pensioenreservering was toch behoorlijk vervelend.
Gelukkig hadden/hebben we andere inkomstenbronnen en kunnen we ons een ‘tussenjaar’ veroorloven. Een ‘tussenjaar’, dat was de naam die we er zelf even aan gegeven hadden. Inmiddels is al de helft van die periode omgevlogen en ik heb nog steeds niet het gevoel dat ik niks te doen heb.
Wel durf ik te zeggen dat ik veel beter in mijn vel zit! Ik ben absoluut een stuk vrolijker en waardeer het enorm dat ik nu eens een keer kan doen wat ik ‘s ochtends gepland heb… ik weet niet beter of ik werd geleefd, er gebeurde altijd wel iets waardoor mijn voornemens van de dag in het honderd liepen. Als ik nu besluit een dag rotzooi op te ruimen en naar het milieupark te rijden dan lukt dat gewoon, altijd, zonder uitzondering, heerlijk. Het feit dat dit inhoudt dat ik wat langer in mijn inmiddels 5 jaar oude auto moet rijden is het waard, dat gejaagde gevoel ben ik kwijt en dat is geweldig fijn.
Tegenwoordig ga ik op de woensdagmorgens mee met Madeleine als ze koffie bij mijn ouders gaat drinken en rij ik vrijdagmorgen mee als de senioren boodschappen nodig hebben. Helemaal relaxed want ik heb verder weinig verplichtingen.
Dit houdt overigens niet in dat ik niets zinnigs doe. Ik werk regelmatig bij Live Escape omdat daar eigenlijk altijd wel klusjes te doen zijn, ik regel de Facebook Marketing voor Live Escape en ik moet tijd steken in ons Happy Seat massagestoelen-project. Voorlopig heb ik alleen visitekaartjes, we hebben nog niet eens brochures en die hebben we hard nodig. De stoelen staan er immers al en als het goed is moeten we de Nachtschadestraat heel snel leeg opleveren. Verder heb ik in 2017 al een nieuwe cv-ketel gekocht die nog steeds in een doos in de garage staat, een klus van een lange dag maar ik heb nog steeds geen kans gezien er aan te beginnen.
Ik dacht altijd dat de tijd zo snel ging omdat we het altijd druk hadden, maar het gaat nog steeds heel snel. In ieder geval ben ik heel blij dat we een half jaar geleden de knoop hebben doorgehakt, dat was echt het beste dat we op dat moment hebben kunnen doen en ik heb er nog geen seconde spijt van gehad!
Recent Comments